วันนี้ชาวบ้านป่าบ้านดอยขับรถเล่น ไปเจอกับบรรยากาศที่มองแล้วมีความสูข ยังงัยไม่รู้
ไม่ได้มีความสูขที่เห็นคนกำลังจุงควาย แต่มีความสูขที่เมือเห็นภาพนี้แล่วนึกถึงภาพตัวเองตอนเด็ก ยังไม่เข้าเรียนด้วยซ้ำ ก่อนที่พ่อแม่จะพาย้ายเข้ามาอยู่ในตัวจังหวัด สมัยเด็กอยู่ก่ะตาและยาย ตาจะพาไปนาโดยนั่งบนหลังควาย เมื่อมองภาพนี้แล้วทำให้นึกถุงบรรยากาศสมัยก่อน
มองภาพแล้วทำให้นึกถึงตาและยาย เงินเหริยญบาท สมัยก่อนที่เป็นเหรียญใหญ่ๆ ตาและยายจะให้ทุกวัน วันละ 1 บาทไปซื้อขนมที่โรงเรียน สมัยนั้นได้วันละบาท แต่เราก็มีความสูข ต่างกับสมัยนี้ที่เด็กได้ไปโรงเรียนเยอะมาก (ชาวบ้านป่าไม่ได้ว่าเด็กสมัยใหม่นะ แต่ละคน แต่ละสมัยยอมต่างกัน) หลังการทำงานในวันที่ถ่ายรูป ทำงานเครียดมาก พอนั่งรถเล่นแล้วมาเจอภาพนี้ทำให้มีกำลังใจในการทำงานการทำงานที่เหนื่อยๆ รู้สึกว่าโล่งไปในพริบตา และต้องขอขอบคุณพี่คนในภาพที่อนุญาติให้ถ่ายรูปนี้
เงินสมัยก่อนที่ชาวบ้านป่าพูดถึง
ตอนอยู่ที่เพชรบุรณ์ ชาวบ้านป่าเดินจากบ้านไปโรงเรียนประมาณ 3 กิโลเมตร ตอนเดินกลับจากโรงเรียนเพชรพิทยาคมผ่านเทคนิคมาจะมีสถานีอาหารสัตว์ มีร้านลุงใจดีชอบเก็บเงินเหรียญที่หายากไว้ให้ แต่ตอนนี้ร้านแกหายไปแล้วเพราะแกใช้สถานที่ราชการในการเปิดร้านและตอนนี้ถนนเส้นนี้ก็เจริญมากแล้ว เงินที่ชาวบ้านป่าแลกกับลุงแกสมัยนั้นมีเยอะแยะสมัยนี้สิ หายาก
ทำให้ชาวบ้านป่านึกถึงสิ่งบางสิ่งเล็กๆไกล้ตัวเราๆคิดว่าไม่สำคัญแต่พอนานไปมันกับสำคัญแปลกดีเหมือนกัน
ต้องขอบอกก่อนว่าผู้อ่านต้องใช้พิจารณญาณในการอ่าน อ่านแล้วอย่าคิดมาก อิอิ
โดย :
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น